De gang

Op het moment dat ze op de gang stonden, wist Daniël eigenlijk niet wat hij moest zeggen. Eerlijk gezegd snapte hij ook niet waarom Allison hem wilde spreken. Nou ja, hij zou het wel zien.

Samen met Daniël stond ze op de gang. 'Je hoeft het niet meer te vertellen ik heb alles al gehoord... Ik wil alleen jou kant van het verhaal horen. Waarom heb je dit gedaan?' Ze voelde een traan van woede over haar wang lopen. Shit niet huilen nu dacht ze. 'Alles voelde zo goed. Jij en ik... Ik heb je mijn levensverhaal verteld. Iets wat ik gewoon nooit bij iemand doe. Jij zoende me gister avond. Was dat dan allemaal niks waard?' zei ze en ze keek hem met betraande ogen aan.

Hij zag Allison huilen, god wat had hij gedaan! Hij veegde de traan van haar wang en begon te vertellen. 'Luister, Allison, het begon bij het truth or dare feest en ik wil eerst even zeggen dat iedereen dronken was. We hebben gezoend voor een opdracht en eh, nou ja, nog wat andere dingetjes. Dit begon als een spel maar op de één of andere manier voelde ik mij aangetrokken tot Jess. Toen heb ik aan de hele groep gevraagd of ze mee kwamen naaktzwemmen en toen zijn we naar boven gegaan. Jess kwam nog even naar mijn kamer,' zei Daniël, hier was geen woord van gelogen. Ze had zo'n medelijden met Allison, hij kon toch niet weten dat de "relatie" die ze nu met hem had zoveel voor haar betekende.
'Voor mij voelde het ook goed Allison, geloof me, met jou kan ik écht goed praten en dat is belangrijk. En die zoen was natuurlijk wel wat waard echt! Maar op dit moment weet ik gewoon even niet wat ik moet voelen en voor wie,' zei hij met pijn in zijn hart. Maar het was waar, hij wist het op dit moment even niet meer. Hij veegde nog een traan van haar wang.

Ze keek hem diep in zijn ogen. Gewoonlijk vond ze een jongen helemaal niet zo snel leuk. Hij deed gewoon wat met haar. Hij gaf haar het gevoel dat het allemaal wel goed zou komen. Ze dacht aan Jared die nu waarschijnlijk hetzelfde zou voelen als zij. 'Je moet het zelf maar weten Daniël. Ik vond gewoon dat ik eerlijk tegen je moest zijn daarom heb ik gevraagt of ik even met je kon praten. Ik vertrouwde je. Jammer dat jij er blijkbaar anders over denkt. Ik hoop voor je dat je gelukkig word met haar' Nog steeds keek ze hem in zijn ogen.

'Je begrijpt het niet, Allison. Voor mij is dit ook niet makkelijk, ik weet gewoon niet wat ik moet voelen, het is allemaal een beetje ingewikkeld, ik heb je geen pijn willen doen, echt niet! Dit is allemaal uit de hand gelopen,' zei hij en keek in haar ogen. Hij zag verdriet, dit wilde hij niet veroorzaken. 'Allison..'

'Ja dat zal het zijn. Ik moet nu medelijden met jou hebben' Shit dat had ze niet zo bedoeld. 'Sorry Dan' zei ze en er verscheen een klein lachje op haar gezicht. Ze dacht aan alles wat ze de laatste tijd mee had gemaakt. Eindelijk voelde er weer iets goed maar natuurlijk kon dat maar voor even zo zijn. Er kon eenmaal maar weinig goed gaan in haar leven. Ze legde haar hand op zijn schouder en keek hem aan. Ondanks de kleine glimlach op haar gezicht voelde ze nog steeds tranen over haar wangen lopen. Stomme tranen dacht ze. Ze streek met haar wijsvinger over zijn gespierde arm. 'Doe wat je gelukkig maakt Dan. Ik zeg je eerlijk, je hebt me gekwetst. Maar ik weet dat je ook een moeilijke tijd achter de rug hebt dus ik hoop dat jij in ieder geval gelukkig wordt'

Een klein lachje verscheen op haar gezicht. 'Het geeft niet, ga alsjeblieft niet je excuus aanbieden! Ik ben de gene die zijn excuses aan moet bieden.' Hij zag hoe erg hij haar gekwetst had, dit was echt niet zijn bedoeling geweest en om eerlijk te zijn was hij ook helemaal niet zo.
Hij glimlachte terug en pakte haar hand die op zijn schouder rustte. 'Lieve Allison, het was nooit mijn bedoeling om je te kwetsen, echt niet! Maar ik weet gewoon niet wat ik wil. En jij hebt een nog veel moeilijkere tijd achter de rug, dus jij verdient dit niet! Ik wil je alleen nog even zeggen dat er verder niets gebeurd is tussen Jess en mij. We zijn niet met elkaar naar bed geweest of zo,' zei hij, 'Allison, zorg jij nou maar dat je gelukkig wordt, ik hoop in ieder geval dat we dit kunnen vergeten en gewoon nog normaal tegen elkaar kunnen doen?' vroeg hij. Natuurlijk had hij het liefst willen zeggen dat hij gelukkig van haar word, maar hij wist niet of dit de complete waarheid was. Hij had meer tijd nodig om de dingen op een rijtje te zetten. Hij veegde nog een traan van haar gezicht en liet zijn hand even rustten. 'All, laten we lol maken en plezier hebben. Laten we vrij zijn, we zijn immers op vakantie. Beloof je me dat je lol gaat maken? Beloof je me dat je aan niemand anders behalve jezelf meer denkt. Dat heb jij nodig Allison, geloof me.'

'Eh... Ja dat beloof ik' hoe kon ze dat nou zeggen? Hoe kon ze lol maken terwijl mensen haar continu bleven kwetsen. Ze zuchtte en genoot van haar hand in de zijne. 'Natuurlijk doe ik normaal tegen je. Ik ben het type niet dat ruzie met iedereen gaat maken Daniël. Zelfs niet al ben ik gekwetst. Ik lieg niet als ik zeg dat je ondanks alles veel voor me betekend' ze bloosde. Het was ook echt zo. 'Maar ik wil niet dat je me aan het lijntje houd' Ze keek naar hun handen die een waren. Het liefste wilde ze dat dit zo bleef. Haar hand in de zijne, voor altijd. Maar ze wist dat dit niet kon. Hij zou dit niet willen. Uiteindelijk zou hij toch voor Jess kiezen en dan zou ze opnieuw gekwetst zijn. Ze moest hem loslaten. Op eens was alles glashelder voor haar.

'Goed zo!' zei hij en keek haar aan. Hij wist niet hoe hij ooit zo stom kon zijn om haar te laten lopen, maar dit was het beste voor ons allemaal. 'Alli, ik zal je niet aan het lijntje houden, laten we vrienden zijn. Ik lieg niet als ik zeg dat jij ook nog steeds veel voor mij betekend, dat ik met jou goed kan praten en dat ik me fijn voel bij jou, alleen nu is het op een vriendschappelijke manier, ik hoop dat jij er ook zo over denkt,' zei hij, dit was misschien wel de beste oplossing. 'Je kan altijd bij me terecht, Allison. Echt.'

'Uhu...' zei ze. Misschien had ze stiekem toch op meer gehoopt maar nu was het duidelijk voor haar. Hij wilde haar niet. 'Oke, we blijven vrienden. Misschien is dat het beste... Ik hoop dat ik het kan maar ik ga me best doen want ik wil je niet kwijt Dan. Vergeet niet dat ik er ook altijd voor je zal zijn. Jammer dat het zo moest lopen maar misschien komt het toch nog goed' zei ze zuchtend en twijfeld. Ze liet zijn hand los. Dat kon ze niet langer aan.

'Ja, ik eh, ik denk dat dit wel het beste is, ja,' zei hij terwijl hij wist dat dit niet goed was voor hen beide. Ik vind het ook jammer Allison, maar het komt vast nog wel goed,' zei hij twijjfelend. Na dit alles zou Allison vast niet meer voor hem beschikbaar zijn. Dit was allemaal zijn eigen schuld. 'Oké, Allison ik denk dat ik maar weer terug naar mijn kamer ga. Ik moet nadenken over dingen,' zei hij. Hij hoopte dat Allison niet ging denken dat hij terug wilde naar Jess die in zijn kamer lag, om verder te gaan waar ze waren gebleven. Hij wilde ook met Jess praten. Over Jared, over Jackson, over iedereen in dit huis die problemen had met de uit de hand gelopen situatie van de twee. Hij draaide zich nog één keer om en glimlachte, toen ging hij terug zijn kamer in.

Daniël liep weg. 'Ga maar weer naar Jess' fluisterde bitchy maar zo zacht zodat hij het niet kon horen. Ze ging op de grond zitten en tilde haar knieen op en legde haar hoofd erin. Ze barste in tranen uit. Zeker een kwartier bleef ze daar zo zitten. Toen wist ze dat het zo niet langer kon. Hij maakte zijn keus en blijkbaar had zij daar niks in te zeggen. Hij moest nadenken. Pff. Laat hem maar lekker denken dacht ze. Als hij haar zo wil behandelen en liever voor een meisje kiest die al 2 andere 'aanbidders, vriendjes, minaars' of hoe je het dan ook kon noemen had. Ze stond op en besloot te kijken of Stephan en Isabella er nog waren.

Sharlet zuchtte. Ze was in de supermarkt tegen een jongen opgelopen maar weer kreeg ze geen reactie. Ze baalde best van deze vakantie, nog amper aanspraak gehad. Zo veel leuke jongens, maar nog geen eentje voor haar. Ze liep met het plastic doosje en een fles wodka onder haar arm over de gang naar haar kamer. Ze zag dat er al weer nieuwe mensen waren aangekomen.

Jesse liep net het hoekje om en was met zijn gedachten weer bij Ana geweest, waardoor hij gewoon tegen iemand op knalde. "Oh shit, sorry," Mompelde Jesse, terwijl hij over zijn kin wreef. Zijn slachtoffer bleek een meisje te zijn dat hij nog niet kende. Vast ook redelijk nieuw. "Sorry, ik zag je niet. Ik was... Niet aan het opletten," Brabbelde Jesse verder.

Sharlet slaakte een kort gilletje toen bijna de fles wodka op de grond viel. Gelukkig kon ze hem nog net optijd grijpen. "Nee dat had ik door. En maakt niet uit. Alles is nog heel." zei ze met een glimlach. "Ik ben trouwens Sharlet." zei ze. Ze probeerde haar hand uit te reiken maar dat ging moeilijk vanwege de fles die ze vast had en de muffins.

Jesse grinnikte en nam haar half-uitgestoken hand met twee vingers vast. "Ik ben Jesse," Hij bekeek even de spulletjes die ze vast had, waardoor de hand ook niet helemaal was gelukt. "Wodka, hm?" Hij trok een wenkbrauw op en grijnsde toen. "Plan je een feestje?"

"Neuh niet echt. Maar je mag wel bij mij komen feesten hoor." zei ze met een grijns. "Dan krijg je ook een muffin." zei ze met een glimlach. Ze was helemaal vergeten om naar het feest in de woonkamer te gaan. Maar waarschijnlijk was dat niks geweest, het was zo stilletjes.

"Oh, tof!" Jesse grijnsde breed. Hij had zijn feestje gevonden! "Had je een bepaalde locatie in gedachten?" Vroeg hij toen. Want eh, ze konden moeilijk in de gang blijven staan? En zijn eigen kamer was ook geen optie, want daar lag Ana waarschijnlijk nog te slapen. Opeens schoot hem één van zijn eerdere ideeën te binnen. Het dakterras! "Ik weet er anders nog wel een goeie, denk ik. Ben je al eens op het dakterras geweest?"

"Hebben ze hier een dakterras?" zei ze vol ongeloof. Dat wist ze niet. "Nou laat maar eens zien dan." zei ze vrolijk. Eindelijk contact met iemand, eindelijk! En hij was een cutie! NEE, nou niet meteen weer zo gaan denken Sharlet.

Jesse grinnikte. Jep, dat hadden ze hier zeker. "Follow me!" Hij draaide zich weer om en liep naar het deurtje van het dakterras. Het leek er stil, dus waarschijnlijk waren ze alleen. Ach, hij vond feestjes met twee personen ook hartstikke gezellig!

(Daar verder? ;D)

((Ben al verder gegaan daar )

Emett liep door de gang richting zijn kamer, om zijn spullen die hij net gekocht had weg te brengen, toen hij zich bedacht dat hij die helemaal niet betaald had en vergeten was nog op te halen na het telefoontje. Elke keer als hij gebeld werd door 'die' persoon, ging alles verkeerd en was zijn hoofd een grote chaos. Hij wilde dat hij haar uit zijn leven kon wissen voor altijd, maar ze bleef maar naar hem terugkeren, en hij liet het nog toe ook. Hij draaide zich weer om en bleef daar staan, bedenkend wat hij zou gaan doen. Hij moest nodig andere mensen leren kennen..