Schommelbank

Jack grinnikte om hier opmerking. "Het is haar wel vaak dodelijk stil," bevestigde hij en hij haalde een hand door zijn haar.
"Ach, ik heb een beetje rondgehangen. Overal en nergens, weet je wel?" Hij rekte zich uit en schommelde zachtjes heen en weer. Er viel een appel op de grond voor zijn voeten en hij pakte hem op en poetste hem. Toen hield hij hem Isabella voor. "Hebben?"

(beetje inspiratieloos, ben een beetje kapot moe + trage computer. xd)

(( haha, niet erg ben ook beetje inspiratieloos))
"graag," zei ze met een glimlach. Ze nam de appel aan en nam er een beet van. Ze liet zich meewiegen met het geschommel van Jack. "Dat feest, dat is morgenavond zeker?" vroeg Isabella. Ze keek hem vragend aan en vroeg zich af waar hij aan dacht, hij leek in gedachten verzonken te zijn.

Jack knikte. "Als het goed is wel, maar er moet nog een spandoek in de woonkamer worden neergelegd. En boodschappen worden gedaan. En voor muziek worden geregeld." Hij dacht even na. "Eigenlijk is er nog niets klaar," lachtte hij toen en hij rekte zich uit. Zijn geest was helemaal leeg, hij wist niet wat hij had gedaan, maar het was alsof hij niet helemaal op aarde was. Hij voelde zich... raar.

Isabella grinnikte.
"Wat een goeie voorbereiding," lachte ze. "Ik zou anders wel willen helpen, maar morgen ben ik er vast overdag niet," zei ze peinzend. "Maar het feest moet echt doorgaan, het is al te lang te stil hier."
Ze keek Jack onderzoekend aan, hij gedroeg zich anders dan anders, zou er wat zijn gebeurd?

"Ik ben er morgen vast ook niet overdag, dus ik heb geen idee hoe we het gaan doen," zei Jack peinzend en hij staarde in de verte. Vanuit het niets laaide er ineens frustratie in hem op en hij gooide zijn armen in de lucht.
"Jezus!" riep hij en toen nog een keer, maar iets rustiger: "Jezus."

Met opgetrokken wenkbrauwen staarde ze hem aan.
"Is er iets?" vroeg ze voorzichtig. Ze wilde hem niet kwaad maken, in geen enkel geval.

"Nee," zei Jack en net zo plotseling als het was gekomen, was zijn woede weg. "Nee, er is helemaal niets. Ik denk alleen dat ik gek word." Hij wierp een blik op Isabella's vertrokken gezicht en barstte toen onbedaarlijk in lachen uit.

"Wat heb jij? Zomaar gek worden?" vroeg ze met grote ogen, eerst wordt hij kwaad en nu schiet hij in de lach. Ze keek hem aan en hij leek niet meer bij te komen van het lachen, zachtjes begon ze ook te lachen.

"Ik heb geen idee!" wist Jack uit te brengen en hij moest nog harder lachen. Het voelde ontzettend goed. "Just let it go!" schreeuwde hij en hij viel van de bank af in het zachte gras.

Isabella kon zich niet meer inhouden en proeste het uit van het lachen. Ze voelde de tranen al opkomen en wuifde ze weg met haar handen, wat vast voor een nog grappiger zicht zorgde. Ze keek naar Jack die in het gras lag en moest opnieuw lachen.
"Waarom lachen we eigenlijk?" riep ze lachend.

"Omdat het heerlijk is!" riep Jack uit en hij trok Isabella ook van de bank af. Nu lagen ze samen in het gras en opeens vielen er overal om hen heen appels op de grond. "Au!" schreeuwde Jack toen er een op zijn wang knalde. Lachend wreef hij over de plek en trok een zielig gezicht. "Dat doet zeer." Hij moest nog steeds lachen.

Isabella grinnikte. Best wel grappig, samen liggen in het gras en appels die vallen.
"Watje," zei ze tegen Jack die een zielig gezicht trok. Ze nam nog een appel en nam er een hap uit. "Ze zijn best lekker," zei ze lachend.

"Ja, dat zou ik ook zeggen als die dingen geen aanslag hadden gepleegd." Kreunend greep Jack naar zijn wang, maar hij pakte ook een appel en nam een hap. "Goede dingen, inderdaad," lachtte hij en hij keek omhoog naar de lucht die tussen de takken voorbij kwam zweven.
"Sorry voor net, ik was ineens een beetje raar," zei hij grinnikend en hij nam nog een hap appel.

"Maakt niet uit, raar zijn doet geen pijn, toch?" grinnikte ze. "En daarbij, ik vond het best lachen," zei ze. Ze keek naar de lucht, het was echt mooi weer om de sterren weer te zien. Ze zuchtte, ze wist niks te vertellen, hoe erg was dat niet, maar de enige die ze bijna sprak de laatste dagen was ook Jack geweest.

Jack was ook stil. Het was een aangename stilte, niet zo een die je wilde opvullen met nutteloos gebabbel. "Fijn zo," zei hij uiteindelijk en hij keek Isabella aan. Omdat hij toch wel iets wou zeggen, zei hij: "Vind Stephan het niet erg dat je er niet zo vaak bent?"

(Mededeling voor feest in de woonkamer. xd)

"Weet ik niet," zei Isabella, "Ik heb hem niet meer gezien sinds donderdag geloof ik, als het niet langer is," zei ze nu ze erover nadacht.
Ze keek Jack grinnikend aan.

"Wat een relatie," grinnikte Jack plagend en hij gaf haar een duwtje. Zijn voet stootte per ongeluk tegen de boom en een appel stuiterde net naast zijn gezicht op de grond.
"Bijna dood," overdreef hij en hij greep dramatisch naar zijn hart.

"Geen commentaar, jij bent zelf ook goed in: wat een relatie," deed ze hem lachend na. Ze grinnikte bij het zien van zijn overdrijving. "Straks lig ik hier naast een dooie in het gras," grapte ze.

"Mijn relatie is toevallig prima, dankjewel," reageerde Jack lachend en hij gooide een paar appels weg. "En dat is dan iets nieuws; naast een dooie liggen," voegde hij er plagend aan toe.

"Nu je het zegt, dat heb ik altijd al eens willen meemaken, naast een dooie liggen," lachte ze. Ze gaf Jack een stomp en legde haar handen op haar buik. Ze keek naar de sterren met een glimlach op haar gezicht.

(ik ga ervandooooor. hopelijk tot @the party)

Jack kromp zogenaamd in elkaar en sprong op. "Ik ga slapen, het is me hier te gevaarlijk!" riep hij lachend uit en hij knipoogde naar Isabella. "Tot morgen en doe je vriendin de groeten!" Toen liep hij het huis binnen, naar zijn slaapkamer.

"Slaap zacht en ga niet dood!" riep ze hem na. Ze besloot zelf ook te gaan slapen en liep ook de tuin uit.

((ja, tot morgeavond!))

Zoals gewoontelijk ging Isabella op de schommelbank zitten. Ze verveelde zich, maar Jesse was bezig met zijn twee nieuwe vuren, David was verdwenen en de rest leek ook dood te zijn. Ze zuchte en staarde wat voor zich uit.

verveeld begon Isabella wat te schommelen. Zou er nou echt niemand anders wakker zijn? Ze staarde naar de sterren. Daarna stond ze op en liep naar binnen.

Anthony kon zijn lachen echt niet meer inhouden toen hij naar buiten liep. Omdat hij zo hard aan het schaterlachen was, liep hij zelfs een beetje wankel. Met tranen in zijn ogen zakte hij neer op de schommelbank. "Jezus... mina.. dat zag er... echt heel erg... raar uit," zei hij naar adem happend.